داستان یك خیابان و سینماهایش
بن ایر: «از نوجوانی عاشق سینما بودم، به محض این كه در مطبوعات خبری منتشر می شد كه فلان سینما به سبب استقبال نشدن مردم، تعطیل می شود، راهی همان سینما می شدم تا در آنجا فیلم ببینم و حداقل یك دفعه آن سالن سینما را ببینم، حالا كه عكاسی می كنم، آن سینماها برایم نوستالژی شده اند.»
به گزارش بن ایر به نقل از ایسنا، لاله زار و بناهای تاریخی اش كه روزی پاتوق اهالی فرهنگ بوده، گاهی ورد زبان دوستداران میراث فرهنگی میگردد و همه از یك چیز گله دارند، چه می شد اگر فرهنگی ترین خیابان آن روزهای مردم تهران را ثبت ملی می كردیم، آن هم وقتی توانسته ایم خیابان ۱۸ كیلومتری ولی عصر (عج) را ثبت نماییم و آن همه مشكل را به جان بخریم و شهرداری را به میان بیندازیم، حالا مگر چه میگردد این خیابان هم با وجود تبدیل شدن اش به مركز الكترونیك ثبت گردد و میراث فرهنگی و شهرداری در این راه یك گام جلوتر بردارند.
مهمترین وجه خیابان «لاله زار» داشتن سالن های سینما و تئاتر بوده، مكان های تاریخی كه روزی همه مردم شهر و شاید دیگر شهرها وقتی امروز نامش را می شنوند فقط به یاد فیلم ها و تئاترهایی می افتند كه در صف های طولانی منتظر وارد شدن به سالن های سینما بودند.
هر چند پس از انقلاب بیشتر سالن های تئاتر، سینماها همچنان سرپا ماندند، اما آنها هم به مرور در این خیابان تاریخی و قدیمی از پا افتادند، حالا در بین آن همه مشكلات كوچك و بزرگ در ۲۱ شهریور سال گذشته، این خبر منتشر شد؛ «در شرایطی كه همزمان با روز ملی سینما در روز ۲۱ شهریور مدیركل دفتر ثبت آثار تاریخی خبر از ثبت سینما و محور خیابان لاله زار داده بود، تابلوی چند سینمای قدیمی در محور این خیابان تاریخی كه هنوز در لیست آثار ملی به ثبت نرسیده است، حذف شدند.»
با حذف تابلوی سر در سینماهای خیابان لاله زار حدودا هیچ امیدی به حفظ باقی مانده های تاریخ و فرهنگ لاله زار باقی نمانده بود، اما غافل از تلاش هایی كه یك عكاس جوان برای حفظ حس نوستالژی های خود در كودكی دنبال می كند.
سینما ایران
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب