پنگال جشنی برای گرمای تدریجی زمین، روزی كه شیوا نفرین كرد
بن ایر: تای پنگال (Thai Pongal) یكی ازمحبوب ترین جشنواره هایی است كه مردم تامیل در ایالت تامیل نادو، هندوستان برگزار می كنند.این روز كه آغاز سفر شش ماهه خورشید به شمال است؛ مورد احترام قرار دارد.
به گزارش بن ایر به نقل از مهر، «فستیوال برداشت» در چهار روز، برطبق تقویم تامیل، معمولا از ۱۴ ژانویه تا ۱۷ ژانویه هر سال در ضمن زمان برداشت برنج، سایر غلات، نیشكر و زردچوبه (مواد ضروری در پخت و پز تامیلی) برگزار می گردد. در طول زمانی كه مردم در حال كاشت و برداشت محصولات كشاورزی هستند، انواع مختلفی از جشنواره های برداشت محصول برگزار می گردد. این فستیوال چهار روزه برای شكرگزاری از طبیعت بوده و نام خودرا از كلمه ای تامیلی به مدلول جوشیدن، رویش آغازین برنج فصل كه به خدای خورشید پیشكش می شود، برگرفته است.
از لحاظ واژه شناسی كلمه تای (Thai) در واقع به تقویم ده ماهه تامیلی، اشاره دارد. پنگال معمولا به معنای جشن یا فستیوال است؛ البته به صورت خاص پنگال بعنوان جوش و یا سرریز ترجمه شده است. پنگال در واقع نام یك ظرف شیرین از برنج جوشانده شده با حبوبات است كه به صورت سنتی در این روز پخت میگردد و به صورت نمادین، پانگال نشانگر گرمای تدریجی زمین، در اثر حركت خورشید به سمت شمال و به سمت اعتدال است. این روز با ماكار شانكرانتی (Makar Sankranti) كه در سراسر هند، نپال و بنگلادش جشن گرفته می شود، همزمان است.
این روز كه آغاز سفر شش ماهه خورشید به شمال است، بعنوان اوتارایان پونیاكالام نامیده میگردد و مورد احترام قرار می گیرد. افسانه این است كه دواس (Devas) پس از شش ماه خواب زمستانی طولانی در این روزها از خواب بیدار میگردد و بهیشما (Bheeshma) در انتظار اختتام اوتارایانا (زمستان) نشست و زنده ماند.بر اساس این اعتقاد، در دوران اوتاریانا موجوداتی كه از سرما، سختی و گرسنگی از بین می روند، دوباره در این دوران زنده می شوند.
اواسط ماه ژانویه زمان مهمی در تقویم تامیل محسوب میشود. جشنواره برداشت تامیل، پنگال، كه به صورت معمول در ۱۴ یا ۱۵ ژانویه برپا میگردد در واقع شروع سال نو تامیلی ها شمرده می شود. پنگال یك فستیوال برداشت، به روش سنتی برای تشكر از طبیعت برای چرخش روزگار و فصل هاست كه به انسان و سایر موجودات دانه و غذا می دهد. تامیلی ها می گویند تولد دوباره روزگار به همراه خود راهكارهای نو دارد و بر این باورند كه مشكلات گره خورده خانواده با ظهور ماه نو در تقویم تامیلی، حل خواهد شد. به صورت سنتی در این ماه مراسم های عروسی برپا میگردد. البته این امر در جوامع كشاورزی جای تعجبی ندارد كه سپس برداشت خوب و كسب پول و مواد غذایی پیوند زوج های جوان باز به همراه جشن گرفته میگردد. اهمیت و ریشه جشنواره افرادی كه فستیوال پنگال را جشن می گیرند بهتر است كه از مدلول و اهمیت آیین های مهم مربوط به این جشن باز آگاه باشند. پنگال یا تای پنگال همین طور ماكارا سانكارانتهی، در آغازین روز سال تامیلی هنگامی كه خورشید وارد خانه جدی (قوچ) شد، جشن گرفته میگردد. این نشان دهنده اختتام زمستان و شروع بهار در نیمكره شمالی است. برای شش ماه آینده، روزها بلندتر و گرمتر می شوند و ریشه های جشنواره تای پنگال به بیشتر از ۱۰۰۰ سال پیش برمی گردد. غذا و خوراكی جشنواره پنگال تای پنگال كه جشن آغازین برداشت محصول است در آن با آغازین برنجی كه برداشت میشود غذایی به همین نام می پزند. پنگال یك غذای شیرین، از برنج جوشانده شده در شیر با حبوبات است كه به صورت سنتی در این روز پخت میگردد. علاوه بر برنج و شیر، مواد تشكیل دهنده این غذای شیرین عبارتند از هل، كشمش، لوبیای مانگ (mung bean) و آجیل های مختلف مثل بادام هندی و بادام زمینی. پخت و پز این غذا در زیر نور خورشید، معمولا در حیاط یا ایوان در ظرفی سفالی كه بیرون آن با طرح های زیبای گل تزیین شده است، انجام میگردد. پنگال دارای دو نوع شیرین و یا خوش نمك است و غذا بر روی برگ موز سرو میگردد. البته در كل پخت و پز پنگال یك عمل سنتی_ مذهبی است كه معمولا در همه معابد هندویان تامیل نادو به همراه مراسم مذهبی انجام میشود. روایات و افسانه ها چندین افسانه مربوط به فسیوال پنگال وجود دارد. اعتقادی بر این است كه سالیان سال حكیمی به نام هما (Hema)، لرد ویشنو را در غار طلایی پوتراماری در كوه كومبكانام سالیان سال عبادت میكرده است. در روز بزرگ پنگال، لرد ویشنو در هیبت سارانگاپانی (Sarangapani ) ظهور پیدا كرده و عارف را به عقل، هوش و زكاوت بركت داده است. افسانه دیگر مربوط به لرد شیوا است كه با نقش انداختن تصویر یك فیل در حال خوردن نیشكر بر روی یك صخره معجزه خودرا بنمایش گذاشته است. روزهای جشنوارهروز اول، بگی مانتالو (Bhogi Mantalu)
روز اول را به افتخار و احترام لرد ایندرا (Lord Indra)، خدای ابرها، كه باران میبخشد، بعنوان فسیوال بوگی (Bhogi)، در آخرین روز ماه مارگزی (Margazhi) جشن میگیرند. هندوها احترام فراوانی برای لرد ایندرا بخاطر فراوانی برداشت و به ارمغان آوردن رفاه و وفور نعمت قائل هستند. یكی از آیین هایی كه در این روز مشاهده میگردد این است كه مردم خانه های خودرا تمیز، نقاشی و با پوست موز و انبه تزئین می كنند. وسایل نو برای منزل خریداری میشود و وسایل بی فایده و قدیمی را رها میكنند. مردم در طلوع آفتاب در تامیل نادو دور هم جمع میشوند تا وسایل قدیمی خانه را همراه با خورده چوب و پهن گاو آتش بزنند و رهایی از آنها را با برگزاری آتش های بزرگ جشن می گیرند. دفع مواد فرسوده، شبیه سنت هولیكا (Holika) در شمال هند است. دختران در اطراف آتش بزرگی كه برگزار شده است می رقصند، و در ستایش خدایان، بهار و برداشت آواز می خوانند.
باور و اهمیت بر افراشتن آتش بزرگ در این است كه در آن زباله های كشاورزی و خرده چوبها سوزانده میشوند تا محیط در آخرین لحظات عمر زمستان گرم نگه داشته شود. در روستاها شاخهای گاو و بوفالو را نقاشی می كنند. در تامیل نادو، كشاورزان گیاه دارویی نیم (neem)، اورام (avram)، ساكارانتی (sankranti) را در گوشه شمال شرقی زمین های كشاورزی قرار می دهند تا از بروز بیماری ها و آفات در طول سال جلوگیری شود.
مراسم بوگی در همان روز در آندرا پرادش هم برگزار می گردد. در این مراسم كه بوگی پالو (Bhogi Pallu) خوانده میشود، میوه ها، گل ها و دانه های فصل به همراه تكه های نیشكر جمع آوری می شوند. مقداری از مواد بالا را همراه با كمی پول با هم مخلوط میكنند و بر روی سر كودكان می ریزند، سپس كودكان با شادی مشغول جمع آوری پول و میوه های شیرین پخش شده در اطراف میشوند.
روز دوم، تای پنگال (Thai Pongal)
روز دوم مهمترین روز جشن محسوب میشود كه همین طور سوریا پنگال باز نامیده میگردد چونكه مردم سوریا (Surya)، خدای خورشید و همسرانش چایا (Chaya) و سامگنیا (Samgnya) را عبادت می كنند. خورشید، پراتیاكاشا برهمن (Pratyaksha Brahman) به معنای خدای آشكار، سمبل یگانگی، بی همتایی، خودسوزی، خودآزمایی، شكوه و خستگی ناپذیری است. خورشید همان كسی است كه فراتر از زمان است و اوست كه چرخ زمان را می گرداند.
در روز دوم پنگال، پوجا (puja) یا مراسم تشریفاتی نیایش انجام میگردد بصورتی كه برنج را در شیر در یك ظرف سفالی در خارج از منزل جوشانده و سپس به صورت نمادین به درگاه خدایان خورشید به همراه دیگر نذورات خیرات می كنند. غذای پنگال دقیقا در لحظه ای كه ماه جدید به دنیا می آید (لحظه تحویل سال نو) پخته میگردد. همه مردم لباسهای سنتی میپوشند. سنت جالب دیگری كه در این روز به طور خاص انجام میگردد این است كه زن و شوهر در ظروف مخصوص و گرانقیمتی كه تنها برای عبادت خدایان استفاده میشوند، غذا میخورند.
در روستاها، مراسم پنگال به سادگی، اما با همان مراسم مذهبی انجام میگردد. بر طبق سنتهای مذهبی یك گیاه زردچوبه در اطراف قابلمه ای كه در آن برنج درحال پختن است، گره زده میگردد. نذورات شامل دو عدد ساقه نیشكر، نارگیل و موز است. یك خاصیت مشترك در این مراسم، علاوه بر نذورات، كلام (kolam) میباشد، كه نقوش یا طرح های زیبا و ظریفیست كه به طور سنتی و با استفاده از پودر آهك سفید، آرد برنج و یا خاك رس در خارج از درب ورودی منزل یا وسط حیاط خانه، بر روی زمین، البته پس از استحمام صبح، نقاشی میگردد و محوطه مقابل خانه باز باید با آب تمیز بخوبی شسته شود. در این روز بزرگان خانواده به جوانتر ها هدیه می دهند.
روز سوم (Mattu Pongal)
در روز سوم، جشن ماتو پنگال یك روز پس از تای بنگال برگزار میشود. جشن به افتخار گاو كه به طرق مختلف همیشه كمك رسان و تولید كننده ثروت برای كشاورز بود، برگزار میشود. مهره های رنگارنگ، زنگوله های كوچك، بذر ذرت و حلقه های گل در اطراف گردن گاو گره میزنند و سپس آنها عبادت می كنند. آنها را با پنگال تغذیه كرده و به مركز روستا می برند. صدای جلینگ جلینگ زنگها سایر روستاییان را جذب خود می كنند. مردان جوان مسابقه سرعت بین گاوهایشان می گذارند. جو حاكم فقط جشن و سرگرمی است. برای دور نگه داشتن آنها از چشم بد (چشم زخم/ شور) مراسم آراتی (Arati) بر روی آنها انجام می دهند.
بر طبق یك افسانه، روزی شیوا (Shiva) از گاو خود، باساوا (Basava)، خواست تا به زمین برود و از مردم زمینی بخواهد كه هر روز خودرا با روغن ماساژ بدهند و حمام بروند و یك دفعه در ماه غذا بخورند اما باساوا ناخواسته و اشتباها به مردم گفت كه، باید هر روز غذا بخورند و ماهی یكبار بدن خودرا با روغن ماساژ بدهند و حمام بروند. این اشتباه بزرگ، لرد شیوا را بسیار خشمگین كرد. او باساوا را نفرین كرده و برای همیشه به زمین تبعید كرد. او محكوم شد تا ابد به انسان برای بدست آوردن غذای بیشتر كمك نماید و زمین های كشاورزی را شخم بزند. به این سبب است كه این روز با گاو گره خورده است.
در بعضی از روستاهای جنوب تامیل نادو، یك بازی گاوبازی به نام مانجی ویراتو (MANJI-virattu) در شب برگزار می گردد. بدین صورت كه كیسه های سكه به شاخ های گاوها به صورت شل گره می زنند و گاوها را به سرعت به سمت زمین بازی هدایت میكنند. در این بازی جوانان روستا با یكدیگر به رقابت می پردازند، گاوها را تعقیب می كنند تا زمانی كه او را خسته كرده و به زانو در آوردند و كیسه هایی را كه به شاخ ها متصل شده اند را صاحب شوند. در حقیقت، در ادبیات باستانی تامیل، آورده شده است كه مردان باید گاو نر را به تسلط خود در آورند تا بتوانند در آینده یك دختر سفید رو را برای ازدواج بدست بیاورند و حتی اعتقاد بر این است كه لرد كریشنا پیش از ازدواج با ناپینانی (Nappinnai) هفت گاو را شكست داده است. ناگفته نماند كه بر خلاف گاوبازی های اسپانیایی، در مانجی ویاتوتو، گاوها هیچ گاه آزار نمی بیند و یا كشته نمی گردد.
از مراسم دیگر مخصوص روز سوم، كانو پیدی (Kanu Pidi) كه سنتی برای زنان و دختران جوان است. در ضمن كانو پیدی زنان پرندگان را تغذیه می كنند و برای سلامتی برادران خود دعا می خوانند. در این روز جشن، زنان و دختران برنج های رنگی، سبزیجات پخته شده، پنگال شیرین (sweet Pongal)، ون پنگال (Venn Pongal)، پلو سفید، پلو قرمز، پلو زرد، برگ پان، دانه های پان، دو تیكه نیشكر، برگهای زردچوبه و موز سبز را روی برگ های زنجبیل و زردچوبه قرار میدهند تا كلاغ ها آنها را بخورند و لذت ببرند. در طول این مراسم، زنان دعا می كنند و امیدوارند كه روابط خواهر و برادری آنها مانند روابط خواهر برادری در خانواده ی كلاغ ها همیشگی و محكم باشد.
روز چهارم، كانوم پنگال (Kaanum Ponga)
روز چهارم به نام كناو یا كانوم پنگال Knau) یا (Kannum كه آخرین روز فستیوال است، جشن گرفته میگردد. در اینجا كانوم به معنای دیدار است. در این روز خیلی از اقوام به دیدار یكدیگر می روند. معمولا برادرها هدایای گرانقدری به خواهران مزدوج خود برای نشان دادن محبت و عشق همیشگی برادر به خواهر، میبخشند. صاحبخانه ها به مستاجرانشان هدایایی از قبیل غذا، لباس و یا پول می دهند. خانواده ها در روستاها به منازل همدیگر سر میزنند در حالیكه در شهر های بزرگ خانواده ها به همراه اقوام به سواحل دریا و یا پاركها می روند. همین طور در این روز نیشكر زیاد میجوند و رقص های سنتی مانند كوم (kummi) و كلاتام (kolattam) اجرا میكنند. به علاوه در سال های اخیر، این روز را به افتخار كشاورزان با نام اوزهاوار تیرونال (Uzhavar Tirunal) می نامند و جشن می گیرند.
در اندرا پرادش، موكانوما (Mukkanuma)، روز نهایی جشنواره و روز عبادت گاو است. موكانوما در میان افراد غیر گیاهخوار بسیار معروف و محبوب می باشد، چونكه در طول سه روز اول جشنواره مردم فقط غذاهای گیاهی مصرف می كنند، ولی در روز آخر دلی سیر و شكمی پر غذای گوشتی یا غیرگیاهی میخورند. یكی از غذای مجلل مخصوص این روز با نام كوتانچورو (kootanchoru) است.
رایزن فرهنگی ایران در هند (بمبئی ) این متن را ترجمه و در اختیار خبرگزاری مهر قرار داده است.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب