در گزارش بن ایر بیان شد؛
هیچ ارگانی مجوز فعالیت به خانه كافه ها نمی دهد
بن ایر: مدیر یكی از بناهای باارزش و تاریخی تهران می گوید بعد از تبدیل خانه به كافه متوجه شدم نمی توان از هیچ ارگانی مجوز برای خانه_كافه گرفت.
به گزارش بن ایر به نقل از مهر، یكی از بناهای دارای ارزش بافت اداری تهران كه متعلق به خدابخش فرزانه تاجر چای بوده، حالا توسط یكی از جوانانی كه تا چند سال پیش در حوزه ورود خودرو به كشور فعالیت می كرد، به كافه تبدیل گشته است. این بنا در دو طبقه تا اردیبهشت سال ۹۷ در اختیار خانواده فرزانه بوده و در آن زندگی می كردند. ولی بعد از آن كه تصمیم به فروش آن پس از ۹۰ سال افتادند آنرا به جوانی دادند كه قصدش تبدیل خانه به كافه بود بنا بر این این بنا را كه در سال ۱۳۰۷ ساخته شده بود با خیلی از وسایل قدیمی اش در اختیار علیرضا مكین قرار دادند. حالا یكی از اتاق ها به اتاق عروس شهرت دارد چون در آن عقد نامه قدیمی، عصا و كلاه و تور و كیف عروس به همراه تصاویر قدیمی صاحبان اولیه خانه در آن چیده شده است. اتاق دیگر را با مبلمان قدیمی چیدمان كرده اند این مبلمان بعد از سالها هنوز سالم بوده تا مشتری ها روی آن بنشینند. در گوشه و كنار اتاق ها می توان رادیوهای قدیمی و یا جعبه هایی كه با آن دهها سال پیش چای به ایران می آوردند در كنار سماورهای روسی قدیمی مشاهده كرد.
حالا مكین پس از حدود یك میلیارد تومان هزینه برای تعمیر و استواری بخشی و تجهیز خانه، به این نتیجه رسیده كه HOME CAFE در ایران از هیچ ارگانی مجوز ندارد در واقع به تنهایی نمی توان یك كافه داشت و باید در كنارش یك فعالیت دیگری انجام داد تا به آن واسطه بتوان مجوز از یك ارگانی گرفت. مكین به خبرنگار مهر در این زمینه می گوید: این كافه را اسفند سال ۹۷ راه اندازی كردم آن موقع بعنوان گالری از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی مجوز گرفتم بعد اماكن به سراغمان آمد و اعلام نمود كه تداخل صنفی دارد. چون برای آنها تعریف نشده كه در این خانه ها می توان كار اقتصادی انجام داد در وزارت ارشاد نام كافه را بوفه می گذارند ولی از نظر اماكن حتی كافه و یا بوفه تعریف ندارد. وزارت میراث فرهنگی نیز كاری انجام نمی دهد. اگر صد سال از عمر بنا گذشته باشد می خواهد كه آنرا ثبت ملی كند. بعضی می گویند كه این بنا را ثبت كن اما ثبت این بنا چه فایده ای دارد؟ آیا وامی می دهد و یا تنها نظارت یك دستگاه دیگر اضافه می شود؟ از طرفی می گویند كه دیگر حق دست زدن به آنرا نداری. البته زمانی كه این خانه را خریداری كردم تا الان هیچ تغییری جز در سقف خانه و یا استواری بندی آن انجام ندادم این شرط خرید خانه از صاحب آن نبود ولی خودم خواستم كه به همان شكل باقی بماند.
او می گوید: هم اكنون از اتحادیه اشیای عتیقه و صنایع دستی مجوز گرفته ام تا قسمتی از خانه را به محل نمایش آثار هنری و صنایع دستی اختصاص دهم بزرگترین مشكل ما این است كه هیچ ارگان و یا صنفی ما را به رسمیت نمی شناسد یعنی اگر قرار باشد كسی یك خانه تاریخی را مرمت و احیا و یا بهره برداری كند تا این بنا حفظ شود، یا باید یك كار فرهنگی در آن انجام دهد و یا اقتصادی و یا اینكه آنرا به گالری تبدیل كند. ولی در كنار این ها اگر بخواهد درآمدی داشته باشد تا از این طریق هزینه های خانه را تامین كند به مشكل برمی خورد. چون نباید به تنهایی آنرا به كافه تبدیل كند. چون ارگانی آنرا به رسمیت نمی شناسد. وی ادامه می دهد: باید مجوز كافه ها را اتحادیه كافه و رستوران ها بدهد اما این اتحادیه قبول نمی كند و می گوید كه ملاك عمل سند آن بناست و این خانه ها نیز سند مسكونی دارند. برای تغییر كاربری نیز باید به اندازه این خانه هزینه كنم. در صورتیكه همه جای دنیا این خانه ها را حفظ می كنند آن هم با وام كم بهره طولانی مدت. اما در ایران هیچ ارگانی نه تنها مجوز نمی دهد بلكه حمایتی هم نمی نماید.
مكین می گوید: هزینه نگهداری از این خانه ها زیاد است گاهی مانند اداره آب می آید و می گوید به اندازه متراژ خانه باید پول آب بدهی. یا اماكن چهار روز در كافه را می بندد این ضرر زیادی است. چون مشتری با در بسته مواجه می شود و برگرداندن آن دشوار است و یا مواد غذایی از بین می رود. هر كسی باشد ببیند با چنین مشكلاتی مواجه می شود آنرا می فروشد در عرض چند ساعت هم می تواند مجوز تخریب بگیرد. در صورتیكه خارج از كشور این طور نیست و دولت ها تلاش می كنند كه این بناها حفظ شود.
منبع: بن ایر
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب