خطابه ای قابل تأمل به نمایندگان مجلس درباره گنج
بن ایر: آیا می دانید در سال چه تعداد خانواده به خاطر «گنج» از هم می پاشد و یا در نزاع های زاییده سوءظنِ خیانت به یکدیگر، به خاطر گنج چند نفر به قتل می رسند؟ رؤیای گنج، روح و روان ما را تسخیر کرده، جالب اینکه در باغ و خانه پدربزرگ همه مردم ایران گنج بزرگی نهفته است! در این آشفته بازار، نمایندگان و مسؤولان نیز هر روز مراجعه کننده برای تسهیل و گرفتن مجوز استخراج گنج دارند...
به گزارش بن ایر به نقل از ایسنا، این مطالب قسمتی از نوشتار علی اصغر نوروزی ـ دکترای دیرینه شناسی و عضو هیأت علمی پژوهشکده دیرینه شناسی کشور ـ خطاب به نمایندگان مجلس شورای اسلامی است، درحالی که برخی از این نمایندگان، طرحی را با عنوان «استفاده بهینه از اشیاء باستانی و گنج ها» ارائه کرده اند. نوروزی با لطمه شناسی «گنج یابی» از منظر دیگری به این طرح پرداخته است. رویکرد نمایندگان مجلس به میراث فرهنگی به مثابه گنج، انتقاد خیلی از باستان شناسان و کارشناسان میراث فرهنگی را برانگیخته است.
این دیرینه شناس در یادداشتی که در اختیار ایسنا قرار داده، نوشته است: «چندی است واژه «گنج» نقل تمام محافل شده است و کمتر کسی را می بینید که دستی بر این آتش نداشته نباشد، از طبقات مرفه مالی تا طبقات فرهیخته علمی گرفته تا روستاییان کم بضاعت و چوپانان و عشایر دورافتاده کشور. اگر این روزها برای طبیعت گردی و کوه گردی و کویرنوردی... به مناطق مختلف کشور مراجعه کنید همه مردم محلی اول شما را جوینده گنج می پندارند و سوالاتی در اینباره از شما می پرسند. گروهی نیز آگاهانه با ارائه انواع خدمات گنج یابی از احضار ارواح و طلسم شکنی گرفته تا اجاره و فروش فلزیاب های مدرن و بازدید و کارشناسی محل، به نان و نوا رسیده اند.
حجم محتوای تولیدشده توسط این اشخاص فضای مجازی را بلعیده است و هر صفحه و پیج را که شما باز می کنید تبلیغات گنج یابی بمبارانتان می کند. بسیار باید حرفه ای و متخصص باشید تا اطلاعات علمی و درستی را از اطلاعات غلطِ بارگذاری شده درباب آثار باستانی کشور از هم باز بشناسید. در این آشفته بازار، نمایندگان و مسؤولان نیز هر روز مراجعه کننده برای تسهیل و گرفتن مجوز استخراج گنج دارند و طبعاً برخی از مراجعان از پشتوانه و حمایت های سیاسی و مالی نیز بهره خوبی دارند. در این فضای غبارآلود چه بسیار کارکنان و دست اندرکاران میراث فرهنگی نیز متاسفانه تسلیم این فضا شده اند.
بدتر از همه، اینکه گنج یابی و گنج نوردی به یک حفره امنیتی برای کشور نیز تبدیل گشته است. شما به آسانی و با هر نیتی می توانید در جای جای ایران در پوشش گنج یاب جست وجو کنید و کسی مزاحم شما نشود. نمایندگان محترم آیا می دانند که قسمتی از اسپانسرهای این جریان در کشورهای همسایه لانه کرده اند.
مخلص کلام، گنج یابی فقط یک سر ندارد و تبدیل به یک بیماری ملی شده است. وگرنه اگر محوطه های باستانی را گنج بدانیم که همه در جهت توسعه جهانگردی گنج به حساب می آید، (این محوطه ها) در انحصار دولت و نظام هستند و دستگاه متولی باید برای نوع بهره برداری از آثار باستانی تصمیم بگیرد و سیاستگذاری کند. هر کس در این عرصه دلسوزی دارد باید به وزارتخانه مربوطه کمک نماید.
می خواستم بعنوان یک کارشناس دیرینه شناس جوابیه علمی و با ارجاع و مستدل برای طراحان قانونِ قانونی کردن بی قانونیِ گنج یابی بنویسم، اما با خود اندیشیدم ایشان عالمانه و عامدانه چنین طرحی را نوشته اند و در زمانی هوشمندانه به مجلس محترم ارائه کرده اند. طراحان اصلی که امید داشتند تا در بین اخبار واریز یارانه ها و غوغای آن، بی سر و صدا این پیشنهاد را مصوب کنند، باری سخنی با ایشان ندارم.
حالا بسیار خودمانی و کوتاه برای نمایندگانی که با این پیشنهاد مواجهند، صحبت می کنم:
نمایندگان عزیز مردم غیور ایران،
نخست این که، چگونه است که گنج های میلیاردی در کورسوی فانوس های حفاران بدون مجوز و در دل شب های تار و در فضاهای پر رعب و وحشت رخ می نمایند و کمتر به دست باستان شناسان متبحر دارای مجوز که در روز روشن کاوش می کنند، می افتند؟ این حقیر قریب سی سال در کسوت شاگردی تا استادی ابتدا بعنوان عضو تیم های کاوش و سپس بعنوان سرپرست کاوش با مجوز میراث فرهنگی در ده ها کاوش دیرینه شناسی مشارکت داشته ام و به رغم اطلاعات باارزش به دست آمده در این کاوش ها به شرافتم که تا کنون رنگ طلا را در این کاوش ها ندیده ام، اما مدعیان گنج آدرس صدها کیلو طلا و جواهر را دارند و جالب اینکه در باغ و خانه پدربزرگ همه مردم ایران گنج بزرگی نهفته است!
سوال دوم، چگونه ممکنست همه یابندگان گنج های میلیاردی بصورت خارق العاده ای نامرئی باشند و هیچ کدام تصادفاً نیز به دام قانون نیفتند؟
چگونه است که تمام باستان شناسان فقیرترین اقشار هستند و چگونه است که لیدرهای این جریان هیچ کدام دیرینه شناس نیستند!
به جرأت صدها پرونده کاوش بدون مجوز را کارشناسی کرده ام و جز جعل و کلاه برداری ندیده ام. تنها آثار اصل و تاریخی در این پرونده ها معدود سکه های اصل (طعمه) در بین هزاران سکه تقلبی است یا سفال های به طور معمول ساده و پرتعداد، والسلام.
سوم، خیلی از فیلم هایی را که در شبکه مجازی در راهروها و زیرزمین های تاریک تهیه شده اند دیده ام یا همه ساختگی هستند و یا آثاری از مناطق و کشورهای همجوار را بجای گنج فلان روستا جا زده اند یا عمداً با مقاصد خاص در خرابه ها و بناهای تاریخی بی شمار کشور تهیه شده اند.
پس بحث جدی این پروژه قانون مند کردن قاچاق اموال تاریخی است که اغلب متعلقات بناهای تاریخی و اشیائی است که اتفاقاً بصورت تصادفی در نقاط گمنامی کشف شده اند.
توهم گنج به مرور در درون شخص به یک بیماری مالیخولیایی تبدیل می شود و از این روست که تبعات گنج یابی در بیشتر شهرها و روستاهای کشور به یک لطمه شدید اجتماعی تبدیل شده است، کلاه برداری، جعل و سرکیسه کردن مردم ساده دل توسط اشخاص شیاد و کلاه بردار با سوءاستفاده از وسوسه ثروت بادآورده و گنج، متأسفانه همه گیر شده است. متاسفانه کمتر کسی را می یابید که در گوشیِ تلفن همراهش تصاویری از این گنج های خیالی نداشته باشد. رؤیای گنج همیشه در فرهنگ و اساطیر و ادبیات ما روح و روان ما را تسخیر کرده است.
از جانب دیگر، مغزهای متفکر این جریان بطور معمول مخفی هستند، یا در کسوت افراد ثروتمند و ساده اندیش جامعه را هدف قرار می دهند و یا خود جماعتی پولدار و ماجراجو هستند که طمع گنج در سر دارند و یا به قول خودشان عشق چالش و خطر هستند و خودرا همزاد کاراکترهای فیلم های ایندیانا جونزی می پندارند!
این گروه ها بعنوان کارفرما و پشتیبان یا اسپانسر اغلب مردم ساده محلی را برای اهداف خود استخدام می کنند و در نهایت زندانیان جرایم میراث فرهنگی اغلب همین کارگران بدبخت و بی بضاعت هستند.
آیا می دانید در سال چه تعداد خانواده به خاطر گنج از هم می پاشد؟ متاسفانه تعداد کثیری نیز در حفره ها و تونل های وحشتناک خودشان یا در نزاع های زاییده سوءظن خیانت به یکدیگر به قتل می رسند! هیچ گاه فراموش نمی کنم فرجام شوم شخصی را که در نزاع بر سر بیست سکه مسین که هر کدام بیست و پنج هزار تومان قیمت گذاری شده بود، به قتل رسیده و سوزانده شده بود...
تشکیلات میراث فرهنگی با تابو کردن گنج، کم تر رودررو با مردم در اینباره صحبت کرده است و در امر آگاهی رسانی و جلب مشارکت غفلت بسیاری شده است. بدین جهت بسیار مشتاقم که محل های مورد مناقشه و معروف شده گروههای گنج یاب را که با جسارت از جانب ایشان سال هاست وزارت میراث فرهنگی را تحت فشار قرار داده اند و منتظر دریافت مجوز کاوش هستند، بصورت رسمی و با نظارت میراث فرهنگی و مردم و نهادهای حاکمیتی، حفاری و فیلم برداری و از رسانه ملی برای آگاهی بخشی عمومی، پخش نماییم.
در آخر باید اظهار داشت که طراحان این درخواست می توانستند خواهان تقویت وزارت میراث فرهنگی و استخدام صدها فارغ التحصیل مرتبط در تشکیلات میراث فرهنگی شوند و کار را به کاردان بسپارند. متاسفانه ایشان نمی دانند در چارت سازمانی خیلی از ادارات کل استانی تنها یک کارشناس دیرینه شناسی گنجانده شده است.
وظیفه بررسی شناسایی، کاوش و معرفی و انتشار نتایج و یافته های کاوش توسط نظام مقدس جمهوری اسلامی به وزارت میراث فرهنگی کشور محول شده است. درخواست این نمایندگان کم مشغله که نمی دانم چگونه به این اولویت رسیده اند و چرا میراث فرهنگی را مانع راه برای منفعت ملی در این عرصه دانسته اند، مثل این است که بفرمایند به دلیل ضعف ساختاری و اعتباری شرکت نفت، قانونی در مجلس تصویب شود که هرکس بتواند در حیاط خانه خود چاه نفت حفر کند! و یا فارغ التحصیلان رشته های مرتبط بتوانند در سراسر کشور نسبت به حفر چاه نفت، استخراج و فرآوری و بازاریابی فرآورده های نفتی اقدام فرموده و سود سرشاری نصیب کشور کرده و در هر شهرستانی یک پالایشگاه دایر شده و بنزین به وفور در سر چهار راه ها برای رفاه حال مردم عرضه شود!
امید است نمایندگان فهیم خانه ملت و همین طور نمایندگان عزیزی که عجولانه و بی مطالعه طرح مذکور را امضاء کرده اند به این بهانه، با صدور بیانیه منسجمی به کمک تشکیلات میراث فرهنگی کشور بیایند و اجازه بدهند تا اگر سودی در این کار هست توسط کارگزاران رسمی نظام در راه درست نصیب کشور شود.»
منبع: بن ایر
این مطلب را می پسندید؟
(2)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب