در سایه‌ی ارغوان چه می گذرد؟
آخرین اطلاعات از تشییع و تدفین، سرنوشت درخت ارغوان و موزه ی ابتهاج
بن ایر: «سایه» رفته است، و ارغوانش حالا سایه انداخته است بر سر علاقه مندانی که بعد از سال ها درهای خانه هوشنگ ابتهاج را بازتر از هر روز دیگری یافته و در آن حضور پیدا کرده اند. در صورتیکه روایت هایی از گذشته نقل می شود، خبرهایی نیز درباره‌ی آینده‌ی این خانه به گوش می رسد.
«ارغوانم آن جاست
ارغوانم تنهاست
ارغوانم دارد می گرید...»
به گزارش بن ایر به نقل از ایسنا، همه رفته اند؛ محمدرضا شجریان، محمدرضا لطفی و حالا «سایه». از میان جمعی که در این خانه گرد هم می آمدند، کسی نمانده است.
اما درهای خانه‌ی هوشنگ ابتهاج در تهران که به روایت برخی بازدیدکنندگان سال ها بسته مانده بود، از روز چهارشنبه (۱۹ مردادماه ۱۴۰۱)، بعد از درگذشت او، به روی علاقه مندان باز شده است. شرکت سیمان تهران در این چند روز شرایطی را برای بازدید و پذیرایی از علاقه مندان به «سایه» و ارغوان خانه‌ی او فراهم نموده است و البته بناست تا چند روز دیگر پیکر این شاعر به این خانه بازگردد، با ارغوان وداع کند و سپس روانه‌ی رشت شود.
البته مدیرعامل شرکتی که هم اکنون مالکیت خانه‌ی سابق ابتهاج را دارد، می گوید که درهای این خانه قبل از این نیز بسته نبوده است و علاقه مندان می توانستند از ارغوان بازدید نمایند.
علاقه مندانی که برای بازدید از خانه‌ی «سایه» آمده اند، در گوشه گوشه‌ی این فضا به یکدیگر از «سایه» می گویند، عده ای هم البته آمده اند تا محتواهای تصویری تازه ای را درباره‌ی ارغوان به فضای مجازی برسانند. درحالی که عموماً مراقبانی برای صیانت از خانه و ارغوان به چشم نمی خورد، عده ای محدودیت های اطراف ارغوان را کنار می زنند و با آن عکس می گیرند و برخی نیز به شکلی دیگر نظم فضای سوگواری برای هوشنگ ابتهاج را بطورمثال با جابه جایی قاب تصویر او به هم می زنند.
درحالی که گه گاه صدای شعرخوانی «سایه» هم به گوش می رسد، بنای خانه که به همان شکل اولیه حفظ شده است، توجه اغلب بازدیدکنندگان را به خود جلب می کند. البته بازدیدکنندگان هم فقط همه از عموم مردم نیستند، برای مثال احمد محیط طباطبایی از افرادی ست که در روز شنبه (۲۲ مردادماه) برای بازدید از خانه حضور پیدا کرده است.
در فضایی که بازدیدکنندگان به آن مراجعه می کنند، کسی به عنوان راهنما پاسخ گوی پرسش های علاقه مندان نیست اما بر طبق آن چه علی اصغر گرشاسبی، مدیرعامل و نایب رییس هئیت مدیره‌ی شرکت سیمان هگمتان به خبرنگار ایسنا می گوید، احمدعلی ابتهاج، عموی «سایه» مدیرعامل شرکت سیمان تهران بوده که مجتمع کناری محل سابق خانه‌ی هوشنگ ابتهاج نیز، دفتر کار و محل زندگی او بوده است.
به گفته‌ی او، هوشنگ ابتهاج مازاد بر فعالیتی که در حوزه‌ی شرکت سیمان در محل این خانه داشته است، در طبقه‌ی پایین، نشست های ادبی و هنری برگزار می کرده و کسانی چون محمدرضا شجریان در آن حضور پیدا می کردند. بعد از این، او خانه را بنا به تمایل خود در سال ۶۳ یا ۶۴ به شرکت به پاک می فروشد، و این شرکت نیز این خانه را در اواخر دهه‌ی هفتاد به شرکت سیمان تهران می فروشد.
گرشاسبی همین طور بیان می کند: «شرکت سیمان تهران در این ۲۰ سال همیشه هزینه کرده تا این ساختمان را به شکل اولیه نگه دارد و این برای بازدیدکنندگانی که در این چند روز مراجعه می کردند، جالب بود. برنامه مان برای آینده هم همین است که این بنا را به عنوان یک یادگار فرهنگی، به همین شکل سنتی حفظ کنیم».
درحالی که در زمان حضور خبرنگار ایسنا در محل خانه‌ی ابتهاج نیز برخی علاقه مندان محدودیت های ایجادشده برای نزدیک شدن به ارغوان را رعایت نمی کنند، مدیرعامل شرکت سیمان به نگرانی هایی که در سالهای اخیر برای حفظ این درخت داشته اند اشاره می کند و می گوید که چندسالی است که ارغوان تحت کنترل کارشناسان کشاورزی است.
این در حالی ست که به گفته‌ی او، بعد از این چند روز مانعی در حوزه ورود علاقه مندان به خانه و بازدید از ارغوان وجود نخواهد داشت.
علی اصغر گرشاسبی به برنامه‌ی تشییع پیکر امیرهوشنگ ابتهاج از این خانه نیز اشاره می کند و می گوید: آخر همین هفته مقرر است پیکر ایشان را به تهران منتقل کنند و بعد از برگزاری مراسم وداع در این خانه به رشت و قطعه ای که مقرر است به عنوان قطعه‌ی شاعران معاصر در این شهر آماده شود، منتقل و به خاک سپرده شود (گویا چهارشنبه، پنجشنبه). البته فضای این جا کوچک است و مراسمی این جا برگزار نمی گردد و برنامه‌ی اصلی دست وزارت فرهنگ است.
در آن سوی خانه، محلی که گفته می شود به عموی هوشنگ ابتهاج تعلق داشته، موزه‌ی شرکت سیمان تهران نیز واقع شده است. عمارت اصلی آن متعلق به سیروس فرمانفرمائیان بوده که بعد از چندسال به تملک فردی به نام منوچهر قراگوزلو درمی آید و در فاصله‌ی سالهای ۱۳۳۸ تا ۱۳۴۳ توسط او به بانک پارس رهن داده می شود تا اینکه در تاریخ ۱۱ بهمن ماه ۱۳۴۳ توسط سیمان تهران خریداری می شود.
گویا برنامه‌ی شرکت سیمان این است که همه‌ی آثار و وسایل مربوط به احمدعلی ابتهاج را در این موزه حفظ کند و آثاری را نیز از هوشنگ ابتهاج به آن بیفزاید.
مدیرعامل شرکت مالک خانه درباره‌ی اینکه امکان جابه جایی محل موزه‌ی هوشنگ ابتهاج به جایی در نزدیکی درخت ارغوان وجود ندارد؟ توضیح می دهد: درحال تدارک هستیم تا اگر لازم شد، قسمتی از آثار استاد هوشنگ ابتهاج را در این جا هم قرار دهیم اما باید با هماهنگی موزه‌ی شرکت سیمان تهران صورت گیرد. درست است که بنای این خانه منسوب به «سایه» است اما کل مجموعه از قدیم یک پارچه بوده و این یک پارچگی مجموعه‌ی برای ما باارزش است.
به نظر می رسد به زودی آثار مکتوب سایه به این خانه یا محل موزه‌ی شرکت سیمان اضافه می شوند.
منبع: bonair.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب