پرسپولیس- شیكاگو سند مالكیت ایران زمین است
بن ایر: اُرُد عطارپور با اشاره به دشواری های موجود در كاربرد تصویرها و نماهای آرشیوی اظهار داشت: «بخش عمده ای از تصویرهای مورد نیاز مستند پرسپولیس ـ شیكاگو» از آرشیو فیلمخانه ی ملی ایران تامین شده است؛ آرشیوی كه خوشبختانه توسط افرادی بسیار دقیق، منضبط و حرفه ای اداره می گردد.»
بعدازظهر روز گذشته (یك شنبه هجدهم شهریور 97) فیلم مستند «پرسپولیس- شیكاگو» به كارگردانی و تهیه كنندگی اُرُد عطارپور در سالن سینماحقیقت مركز گسترش سینمای مستند و تجربی به نمایش درآمد و سپس جلسه نقد و بررسی این فیلم با حضور نیما عباس پور برگزار گردید.
به گزارش بن ایر به نقل از روابط عمومی مركز گسترش سینمای مستند و تجربی، استقبال علاقه مندان سینمای مستند از این فیلم كه اولین نمایش خویش را پشت سر می گذاشت به حدی بود كه با وجود نمایش هم زمان در هر دو سالن مركز گسترش و افزودن صندلی، تعدادی از تماشاگران مجبور شدند بصورت ایستاده آن را تماشا كنند.
در ابتدای این جلسه كه با حضور سیدمحمدمهدی طباطبایی نژاد، مدیرعامل و مرتضی رزاق كریمی، قائممقام مركز گسترش سینمای مستند و تجربی برگزار شد، اُرُد عطارپور در پاسخ به پرسش ناصر صفاریان (مجری برنامه و مسئول جلسه های نمایش فیلم) درباره ی شكل گیری ایده ی «پرسپولیس- شیكاگو» اظهار داشت: «سال 89 از جانب مدیران وقت سیمافیلم به من پیشنهاد شد تا برای این موسسه یك فیلم مستند بسازم. مبحث «پرسپولیس- شیكاگو» یكی از طرح هایی بود كه همان زمان به سیمافیلم عرضه دادم و با ساخت آن موافقت شد.»
وی كه در این فیلم به مبحث ارسال الواح پیدا شده در تخت جمشید و كوشش برای رمزگشایی از آن ها در ارسال به شیكاگو پرداخته اظهار داشت: «تولید این فیلم مدتی بعد از آغاز فیلم برداری و زمانی كه گروه تولید آماده می شد تا در یكی از دادگاه ها كه در آمریكا برای بازگرداندن این لوح ها به ایران برگزار شده بود شركت كند، متوقف گردید و متاسفانه این بلاتكلیفی حدود شش سال گریبان آن را گرفت.»
عطارپور اضافه كرد: «اواخر سال 95 آقای دكتر حسین كرمی مدیرعامل جدید سیمافیلم، فضایی را مهیا كرد تا من این فیلم را تكمیل كنم؛ این در حالی بود كه به علت گذشت زمان، برآوردهای قبلی تناسبی با هزینه های روز نداشت و بنابراین مجبور شدیم از سفر به آمریكا صرف نظر كرده و فیلم را با استفاده از نیروها و اسناد موجود در داخل كشور تكمیل نماییم.»
وی سپس در پاسخ به پرسش دیگری از ناصر صفاریان درباره ی نحوه ی آخر بندی فیلم در نسخه ی قبلی فیلم نامه اظهار داشت: «همان زمان هم ایده ی آخر بندی فیلم این بود كه اگر لوح های مورد بحث كه حدود هشتاد سال قبل برای رمزگشایی به آمریكا فرستاده شده به ایران بازگردانده نشود، در حقیقت اسناد مسلم تاریخی و فرهنگی از كشور ما گرفته شده؛ این در شرایطی است كه بخشی از این لوح ها با گذشت دهه ها از ارسال آن ها به آمریكا هنوز خوانده نشده اند.»
بخش بعدی جلسه به صحبت های منتقد میهمان اختصاص داشت. در این بخش نیما عباس پور «پرسپولیس- شیكاگو» را یك مستند آموزنده توصیف كرد و اضافه كرد: «ارائه ی اطلاعات دقیق و كم سابقه برای ارتباط با مخاطب، یكی از مهم ترین خصوصیت این نوع مستندهای تاریخی است.»
وی اظهار داشت: «حسی كه در انتها تماشای «پرسپولیس- شیكاگو» در مخاطب باقی می ماند حسرتی است كه می توان گفت از كوتاه بودن زمان آن ناشی شده است. البته فشرده و موجز بودن این مستند قابل تحسین است اما تماشاگری كه جذب اطلاعات و تصویرها شده باشد، دوست دارد فیلم كمی بیش تر ادامه داشته باشد.»
در ادامه ی جلسه، اُرُد عطارپور در پاسخ به پرسشی درباره ی امكان تدوین نسخه ی دیگری از فیلم خود اظهار داشت: «خوش بختانه در هنگام تدوین، مواد خام خوب و زیادی در اختیار داشتیم، اما به تازگی به اطلاعات و اسناد تازه ای تازه ای دسترسی پیدا كرده ام كه قصد دارم آن ها را به فیلم اضافه كنم.»
وی اضافه كرد: «امیدوارم در نسخه ی بعدی كه نسخه ی كامل تر این فیلم خواهد بود بعضی از آن ها را استفاده نماییم، اما با این وجود شاید تنها حدود پنج دقیقه به فیلم اضافه شود.»
این مستندساز هم چنین درباره ی نحوه ی جمع آوری منابع تصویری فیلم اظهار داشت: «ناگفته نماند برخی مسئولان هم معذوریت هایی داشتند و نگران بودند كه مبادا قبل از به سرانجام رسیدن پرونده ی بازگرداندن الواح تخت جمشید به ایران، اطلاعات بیش تری در مورد آن منتشر شود. بعنوان مثال سرپرست گروه اعزامی به اروپا و آمریكا كه این روزها در دادگاه لاهه در حال دفاع از حق مردم ایران هستند با وجود اطلاعات خوبی كه در اختیار این فیلم قرار دادند، دسترسی ما را به پرونده ممنوع اعلام نمودند و تنها خلاصه ای از آن را در اختیار گروه ما قرار دادند تا در فیلم از آن استفاده كنیم!»
وی در بخش دیگری از جلسه اظهار داشت: «در حقیقت با شرایط خاصی كه پیرامون بازگرداندن الواح به ایران وجود دارد، این پرونده شاید چند روز، چند ماه یا حتی چند سال طول بكشد. بنابراین در گفتار متن فیلم به صورت تلویحی به این نكته اشاره و گفته شده اگر در جریان سفر آقای ارفعی به آمریكا مشكلی پیش نیاید، امكان دارد در آینده ی نزدیك این پرونده مختومه اعلام گردد.»
در ادامه ی جلسه، نیما عباس پور مستند «پرسپولیس- شیكاگو» را حاوی اطلاعات غم انگیزی درباره ی ماجرای پیچیده ی كوشش برای بازگرداندن لوح های تخت جمشید به ایران دانست و اضافه كرد: «یكی از لایه های جذاب فیلم، پرداختن به این نكته است كه متاسفانه ما در ایران برای چیزهای باارزش، ارزش متناسب آن ها قائل نیستیم و این یكی از مسائل غم انگیزی است كه در لایه های پنهان فیلم جریان دارد.»
وی سپس با اشاره به تلویزیون بعنوان جایگاه پخش فیلم های مستند اظهار داشت: «در همه جای دنیا به ندرت دیده می گردد كه برخی مستندها كه قابلیت نمایش از تلویزیون را دارند، در سینما به نمایش گذاشته شوند؛ اما متاسفانه در كشور ما تلویزیون به علت برخی حساسیت ها به وظیفه ی ذاتی خود عمل نمی كند و بنابراین خیلی از مستندهای خوب و با كیفیت را به نمایش نمی گذارد.»
عطارپور در پاسخ به این نكته با اشاره به بعضی از دسته بندی های موجود كه به نقل از او فقط به بودجه های احتمالی آن ها اشاره دارد، اظهار داشت: «متاسفانه در سال های اخیر اطلاق عنوان "تلویزیونی" به برخی مستندها به شكلی اعتراض تبدیل گشته و تنها به تولید فیلم ها و مستندهای بی كیفیت در تلویزیون اشاره دارد؛ در حالیكه نمایش «پرسپولیس- شیكاگو» در فضایی غیر از تلویزیون نشان داده است این گونه تقسیم بندی ها چندان دقیق نیست.»
عطارپور در بخش دیگری از جلسه و در پاسخ به پرسش یكی از تماشاگران درباره ی به تاخیر انداختن موضع گیری فیلم اظهار داشت: «از آن جا كه به مقوله ی غافل گیری در فیلم اعتقاد دارم نمی خواستم با سكانس افتتاحیه ی فیلم، موضع گیری خویش را اعلام كنم. بنابراین از تصویرهای مربوط به خواندن متن الواح توسط دكتر عبدالمجید ارفعی استفاده كردم تا بتوانم آن را به مواردی كه روی بدنه ی كتیبه های تخت جمشید نوشته شده وصل كنم.»
وی اظهار داشت: «در جایی از فیلم به پیدا شدن تعدادی الواح از زیر پایه ستون های كاخ آپادانا اشاره می گردد. لوح هایی كه در نشریات، از آن به سند مالكیت ایران نسبت به تخت جمشید یاد شده است. به عبارتی دیگر فیلم از حركت روی خط ها و نوشته های موجود بر روی كتیبه ها تا الواح پیدا شده در آن منطقه بر سوژه ی خود متمركز بوده است.»
بخش پایانی جلسه ی نقد و بررسی «پرسپولیس- شیكاگو» به صحبت های منتقد میهمان و جمع بندی گفته های كارگردان فیلم اختصاص داشت. در این بخش نیما عباس پور اظهار داشت: «این فیلم به خوبی به وظیفه ی خود عمل كرده و این، مهم ترین خصوصیت مستند مورد بحث به حساب می آید.»
وی سپس با اشاره به تاثیر برخی جلوه پردازی ها كه به تعبیر او در بعضی فیلم ها قابلیت آن را دارد تا ذهن تماشاگر را پراكنده كند اظهار داشت: «از آن جا كه این فیلم مقرر است برای تماشاگرانی كه هیچ اطلاعی از مبحث ندارند پخش شود، می توان گفت مخاطب شناسی سازنده ی «پرسپولیس- شیكاگو» نكته ی بسیار پرارزش و مهمی است كه در آن رعایت شده است. این در شرایطی است كه به علت نمایش مستندها در جشنواره ها و مجامع فرهنگی، خیلی از مستندسازها شناخت خوبی در این زمینه ندارند.»
اُرُد عطارپور هم با اشاره به دشواری های موجود در كاربرد تصویرها و نماهای آرشیوی اظهار داشت: «بخش عمده ای از تصویرهای مورد نیاز این فیلم از آرشیو فیلمخانه ی ملی ایران تامین شده است؛ آرشیوی كه خوشبختانه توسط افرادی بسیار دقیق، منضبط و حرفه ای اداره می گردد.»
وی اضافه كرد: «برخلاف تصور، فیلم های آرشیوی مورد استفاده در این فیلم از برخی اشخاص در رابطه با مبحث گرفته نشده؛ این در شرایطی است كه اساساً چنین تصوری، كوشش برای نازل دیدن یك فعالیت گروهی است.»
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب