گزارش مهر به بهانه روز جهانی گردشگری
آیا باید مناطق بكر گردشگری را معرفی كرد؟
بن ایر: اینكه باید مناطق بكر گردشگری و طبیعتگردی را معرفی نمود یا نه چالش بزرگ طبیعتگردان و مبلغان گردشگری می باشد. برخی معتقدند باید اول فرهنگ ورود به این مناطق معرفی شود بعد خود منطقه.
به گزارش بن ایر به نقل از مهر، سال قبل خبرنگاران داخلی و خارجی فعال در حوزه گردشگری و میراث فرهنگی به بهانه تهیه پرونده ثبت جهانی جنگلهای هیركانی به استنا گلستان رفتند و از بخش های بكر و دست نخورده جنگلها دیدن كردند. در این مناطق كمتر كسی می تواند با خودروی شخصی و تنها برای تفریح برود بنا بر این بود كه می شد در یك پیاده روی ده دقیقه ای انواع و اقسام گونه های درختی را با قدمت بالا مشاهده كرد. در این بخش از جنگلهای هیركانی كه پاییز به آن زده بود، تنها زباله ای كه پخش بود، برگ های رنگارنگ خشك شده درختانی بود كه باید پای هر درخت در آن روزهای سرد پاییز مشاهده می شد، وگرنه هیچ اثری از زباله های انسان نبود. همین سبب شده بود تا تصاویر زیبایی از جنگلها به ثبت برسد و در نهایت یونسكو نیز آنرا بعنوان قدیمی ترین جنگلها ثبت نمود. جای دیگری كه خبرنگاران از آن دیدن كردند، روستایی در علی آباد كتول بود. روستایی كه تنها ساكنی كه در آن سرما مانده بود، یك خانواده روستایی بودند كه محل زندگی خودرا به اقامتگاه بوم گردی تبدیل كردند. این اقامتگاه نیاز به معرفی داشت و مالك آن هم تلاش نموده بود كه استانداردهای بوم گردی را در آن رعایت كند. این روستا دارای منظره های طبیعی خوبی در بین كوه و درختان میوه و رودخانه ای بود كه از كنارش می گذشت. به خصوص در آن فصل پاییزی با رنگ های زیاد درختان اطرافش و خالی بودن روستا از سكنه كه برای فرار از سرما در این ایام به مكان دیگری منتقل می شدند. در این روستا خانه های سیمانی و یا ساختمانی كه مالك آن به فكر تغییر افتاده باشد وجود نداشت، همه خانه ها به سبك قدیمی از چوب ساخته شده بودند، بالاتر از سطح زمین، با پنجرهای چوبی قفل شده، همه چیز برای یك فعالیت بوم گردی عالی در آن روستا بكر مانده بود. اما به رغم خواست مالك بوم گردی، خبرنگاران آن روستا را هیچ گاه معرفی نكردند. حتی در فضای مجازی تنها تصاویرش منتشر گردید نه آدرس آن. اما چرا؟ آنها به این نتیجه رسیده بودند كه اگر چنین مكانهایی در سطح گسترده معرفی شود، اتفاقی كه برای سایر مناطق بكر افتاده بود، در آنجا هم می افتد و بعد از مدتی روستائیان دیگر از اینكه توریست به روستای آباد و اجدادی شان برود، خوشحال نمی گردد غیر از این، منطقه از بین خواهد رفت هر كسی تصور می كند برای رفاه حال گردشگران باید خانه ای به شكل خانه های شهری بسازد و آن موقع است كه به جان خانه هایشان می افتند و آنها را تغییر می دهند. خیلی از مناطق طبیعی كشورمان هستند كه بكر و دست نخورده مانده اند. مانند همان جنگل های هیركانی و یا روستاهایی از این دست در استانهای خوش آب و هوای كشور. معرفی آنها توسط فعالان گردشگری به همه مردم با همه نوع فرهنگ توریستهایی با فرهنگ و بی فرهنگ را به این مناطق دعوت خواهدنمود بدون زمینه سازی برای فرهنگی كه باید پایبند به آن باشند.
مثال بارز آن، روستای ابیانه در كاشان است. زمانی بود كه همه روستائیان خوشحال بودند كه توریست به مراسم آیینی آنها میرود، از روستایشان بازدید می كند، محصولاتشان را می خرد و... اما حالا از اینكه آنها مزاحم زندگی شان شده اند دلخورند. تنگه واشی هم مدتی بدون حضور گردشگران محل حضور افراد كمی بود. حالا اما برای دیدن آن باید حضور افراد مختلف را با فرهنگهای متفاوت تحمل كرد. دیگر تنگه واشی تمیز نیست و محلی برای آسایش گردشگران و طبیعتگران نیست. همانطور كه مناطق طبیعی دیگر پر از زباله شده اند این منطقه هم بی لطمه نیست. پس باید چه كار كرد؟ آیا هیچ یك از مناطق گردشگری كشورمان را معرفی نكنیم؟ در این زمینه، احمد زیاری از كارشناسان گردشگری به خبرنگار مهر توضیح داد: باید برای این مساله چاره ای پیدا كرد نمی توانیم بگوییم این همه جاذبه داریم چرا كسی آنرا نمی شناسد بعد بگوییم چرا از صنعت گردشگری مان استفاده نمی نماییم و كسی به ایران نمی آید. ایشان سپس اظهار داشت: در واقع شاید می بایست پیش از آنكه منطقه طبیعی برای سفر معرفی شود، زیرساختهای آنرا مهیا كرد مانند آماده كردن جامعه محلی برای پذیرش فرهنگ های گوناگون یعنی كسی كه بعنوان مثال حالا در باداب سورت زندگی می كند را باید توجیه نماییم امكان دارد در روستای شما افرادی بیایند كه فرهنگ شما را نداشته باشند آیا می توانید تحمل كنید؟ باید ببینیم ظرفیت پذیرش و عدم تاثیرپذیری آن روستا از مواجهه این فرهنگها با یكدیگر چگونه است. از طرفی باید به جامعه محلی اظهار داشت كه آنها می آیند تا همین لباس ها و غذاها و خانه های قدیمی شما را ببینند بدین سبب نباید آنرا از بین ببرید. زیاری اظهار داشت: باید برای ورود توریست هم قوانینی گذاشت بعنوان مثال هر كسی نتواند بدون حضور راهنما و یا گروه به منطقه طبیعی برود و یا اینكه اگر می رود او را ملزم به رعایت برخی مسائل نماییم. از طرفی می بایست از روش های مختلفی بهره برد تا توریست پیش از اینكه انبوه شود، بداند در آن منطقه باید چگونه رفتار كند تا هم به جامعه لطمه نزند و هم محیط زیست آن منطقه را خراب نكند و هم به او خوش بگذرد. این درواقع از روی لبه تیغ راه رفتن است. ولی همین كارها موجب می شود تا اگر گردشگری به منطقه طبیعی در هر كجای كشور هم می رود، حواسش به این نكات باشد.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب