شوخی تلخ با کارگران
بن ایر: آمار و ارقام نشان میدهد که بخش زیادی از درآمد خانوار کارگری صرف هزینه های مسکن می شود. طبق تازه ترین گزارش مرکز آمار ایران، سهم هزینه مسکن از هزینه های خانوار شهری 43.7 درصد برآورد شده است. این درصد البته میانگین است و به قول کارشناسان سهم هزینه ی مسکن برای خانوارهای کارگری باتوجه به حداقل درآمد کارگران و فاصله ی آن با سبد هزینه های زندگی، بسیار بالاتر از این ارقام است؛ تا جایی که برخی سهم این هزینه را بالای 80درصد تخمین زده اند. در چنین شرایطی، عدم افزایش حق مسکن کارگران امسال انتقادات بسیاری در پی داشته است.
به گزارش خبر گزاری خبرآنلاین، یک فعال کارگری اظهار داشت: حق مسکن بعنوان مبلغ کمک هزینه باید بتواند بخشی از مشکل مسکن کارگران را حل کند اما متاسفانه در کشور ما همه ی تصمیماتی که در ارتباط با کارگران گرفته می شود، جنبه ی تزئینی پیدا کرده است.
ایلنا نوشت: آمار و ارقام نشان داده است که بخش زیادی از درآمد خانوار کارگری صرف هزینه های مسکن می شود. طبق جدید ترین گزارش مرکز آمار ایران، سهم هزینه مسکن از هزینه های خانوار شهری ۴۳.۷ درصد برآورد شده است. این درصد البته میانگین است و به نقل از کارشناسان سهم هزینه ی مسکن برای خانوارهای کارگری باتوجه به حداقل درآمد کارگران و فاصله ی آن با سبد هزینه های زندگی، خیلی بیشتر از این ارقام است؛ تا جایی که برخی سهم این هزینه را بالای ۸۰درصد تخمین زده اند.
در چنین شرایطی، عدم افزایش حق مسکن کارگران امسال انتقادات بسیاری در پی داشته است. حق مسکن در سال ۱۴۰۴ همان ۹۰۰هزار تومانِ سال قبل باقی ماند در حالی که سهم هزینه های مسکن بالاتر از نیمی از هزینه های خانوارهای کارگری را می بلعد. سهم مسکن البته باید در سبد معیشت کارگران محاسبه شود که باتوجه به محاسبات بسیار حداقلی، این سهم نیز مانند سایر هزینه ی واقعی معیشت به درستی دیده نمی گردد.
در این شرایط حق مسکن بعنوان کمک هزینه ی مسکن کارگران باید رقمی منطقی و متعادل باشد. در حالی که حق مسکن تعیین شده در شورای عالی کار را نمی توان رقمی منطقی بعنوان کمک هزینه مسکن درنظر گرفت. ضمن این که همین رقم حداقلی نیز برای سالجاری افزایش پیدا نکرده است. در ناچیز بودنِ حق مسکن همین بس که بگوییم این مبلغ حتی بعنوان کسری از هزینه ی جابه جایی مستأجران را در بر نمی گیرد!
عبدالعظیم همایونی، فعال کارگری، در گفتگو با «ایلنا» به ناچیز بودن حق مسکن کارگران اشاره نمود و اظهار داشت: با این مبلغ حتی نمی شود اسباب کشی کرد، این مبلغ حتی هزینه ی آبمیوه و غذای کارگران باربر هم نیست! چه برسد به تامین سقفی برای یک خانواده کارگری. این رقم بیشتر شبیه یک شوخی تلخ است تا چاره ای جهت کمک به هزینه های سنگین مسکن کارگری.
همایونی اظهار داشت: حق مسکن بعنوان مبلغ کمک هزینه، باید بتواند بخشی از مشکل مسکن کارگران را حل کند. متاسفانه در کشور ما همه ی تصمیماتی که در ارتباط با کارگران گرفته می شود، جنبه ی تزئینی پیدا کرده است. حتی حمایت هایی دولت از مسکنِ اقشار ضعیف جامعه که موضوع ماده ۳۱ قانون اساسی است هم جواب نمی دهد. شرکت در طرح های ملی مسکن برای خانوارهای کارگری دشوار است و با درآمد پایین نمی توان از پسِ وام ها برآمد. سودهای بالای وام مسکن نیز در عمل امکان بهره مندی از آنرا از خیلی از کارگران گرفته است.
این فعال کارگری اظهار داشت: در این شرایط حداقل انتظار اینست که اعداد و ارقامی که در سبد معیشت برای هزینه های مسکن کارگران دیده می شود به واقعیت نزدیکتر باشد. در کنار این مورد باید حقوق کارگران برابر با نرخ سبد معیشت تعیین شود و حق مسکن نیز باید رقمی منطقی باشد. نه این که حق مسکن را ناچیز تعیین کنند و آنرا افزایش ندهند!
همایونی اظهار داشت: حق مسکن صدقه یا لطف نیست؛ یک حق قانونی می باشد. کارگر ستون اقتصاد کشور است، با کمترین حقوق بیشترین زحمت را می کشد. این که تصور شود حق مسکن نوعی کمک مقطعی است، ظلم بزرگی در حق کارگر است.
وی تاکید کرد: اگر دولت توان ساخت مسکن برای کارگران را ندارد، حداقل باید همین حق مسکن را بطور واقعی و متناسب با شرایط بازار مسکن پرداخت کند. اگر نمی توانند تورم را کنترل کنند، لااقل کاری نکنند که کارگر در تامین ابتدایی ترین نیازش یعنی سقف بالای سر، شرمنده خانواده اش شود.
این فعال کارگری در انتها اظهار داشت: ما کارگران صدقه نمی خواهیم؛ افزایش حقوق طبق نرخ تورم و سبد واقعیِ هزینه های زندگی، کمترین و قانونی ترین حق یک کارگر است که متاسفانه امروز به یک مطالبه ی بسیار حداکثری و دور از ذهن تبدیل گشته است.
منبع: بن ایر
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب